Leże w kapsule, a wszystko dzieje się w mojej głowie. Nie muszę się ruszać, ale żyję jakgdyby nigdy nic. Technika sprawia, że żyjemy około 400 lat, a potem jesteśmy usypiani. Polączone ośrodki mózgowe sprawiają, że nie wychodząc z kapsuły żyjemy jak nasi przodkowie. Ale co to za życie. Każda awaria może być naszym końcem. O, coś się psuje...

Leże w kapsule, a wszystko dzieje się w mojej głowie. Nie muszę się ruszać, ale żyję jakgdyby nigdy nic. Technika sprawia, że żyjemy około 400 lat, a potem jesteśmy usypiani. Polączone ośrodki mózgowe sprawiają, że nie wychodząc z kapsuły żyjemy jak nasi przodkowie. Ale co to za życie. Każda awaria może być naszym końcem. O, coś się psuje...

Ja myślę, że nie zmieni się za bardzo. Technologia może i idzie na przód, ale nie pozwolimy jej zawładnąć naszym życiem. Nadal będziemy mieszkać w blokach, wieżowcach, domkach rodzinnych.
Budynki firm będą budowane w podobnym stylu.
To co chciałbym, żeby się zmieniło, to to, żeby na dachach budynków powstawały pasy zieleni. Trawniki, krzewy, kwiaty. Miasta coraz szybciej się rozwijają, a zieleń jest przy tym niszczona. Na szczęście coraz więcej o tym myślimy ;). Takie trawniki posadzone na dachach budników umożliwiają rozwój urbanizacji nie zakłócając ekosystemu. Można też myśleć o ulach: po pierwsze: pszczoły zapylają kwiaty, a po drugie produkują miód który każdy z nas uwielbia.
Tak więc, myślę, ze wraz z rozwojem technologii coraz bardziej będziemy zwracać też uwagę na nie zakłócanie ekosystemu ;). Przecież musimy czymś oddychać w dobie smogu.

Ja myślę, że nie zmieni się za bardzo. Technologia może i idzie na przód, ale nie pozwolimy jej zawładnąć naszym życiem. Nadal będziemy mieszkać w blokach, wieżowcach, domkach rodzinnych.
Budynki firm będą budowane w podobnym stylu.
To co chciałbym, żeby się zmieniło, to to, żeby na dachach budynków powstawały pasy zieleni. Trawniki, krzewy, kwiaty. Miasta coraz szybciej...

Na przestrzeni wieków zmieni się człowieku
moda na ulicy, tak że w naszej stolicy dziw budzić
będzie kobieta ubrana - negliż ze skandalu stanie się
normą obyczaju; wśród architektury znikną ceglane mury,
wszystko na widoku - szklane, także w oku łza się będzie
kręcić ku przeszłości pędzić.

Na przestrzeni wieków zmieni się człowieku
moda na ulicy, tak że w naszej stolicy dziw budzić
będzie kobieta ubrana - negliż ze skandalu stanie się
normą obyczaju; wśród architektury znikną ceglane mury,
wszystko na widoku - szklane, także w oku łza się będzie
kręcić ku przeszłości pędzić.

Przepraszam, jak dojść do Pałacu Kultury i Nauki?
-A to bliziutko, trzeba iść prosto sto metrów ulicą Smoleńską na której się znajdujemy i jest pan na miejscu.
-Zaraz, chwileczkę! Skoro to tak blisko, to dlaczego nie widać stąd pałacu?
-Bo patrząc z tej strony przysłania go pomnik Jarosława.

Przepraszam, jak dojść do Pałacu Kultury i Nauki?
-A to bliziutko, trzeba iść prosto sto metrów ulicą Smoleńską na której się znajdujemy i jest pan na miejscu.
-Zaraz, chwileczkę! Skoro to tak blisko, to dlaczego nie widać stąd pałacu?
-Bo patrząc z tej strony przysłania go pomnik Jarosława.

Poniedziałek 12 lipca 2117
.
Obudziłam się z ogromnym bólem głowy, nie pamiętałam nic oprócz jednego, że jechałam autokarem do Warszawy. Rozejrzałam się wokoło, nie było ani jednej znajomej twarzy. "Co się stało?" pomyślałam. Wzięłam do ręki telefon, patrzę a tam wyświetla się data 12 lipca 2117. Nie mogę uwierzyć, czy to jest prawda czy telefon wariuje. Idę do pobliskiego kiosku, kupuję gazetę i spoglądam na datę - taka sama jak w telefonie. Nagle rozglądam się po bokach, nie poznaje okolicy. Przede mną rozciągają się wielkie ulice pełne elektrycznych samochodów, w zasięgu wzroku widzę, że często odwiedzana prze ze mnie stacja zmieniła się nie do poznania, teraz tam tylko możesz "naładować" swój samochód. Spostrzegam kolejną różnice, rzędy wielkich wieżowców mieszkalnych, no i oczywiście jeszcze więcej banków, "To mogli sobie już darować" myślę. Wędruje nieznaną okolicą, chociaż dałabym sobie głowę uciąć że już tutaj byłam, trafiam do wielkiego parku, tyle zieleni, drzew, wielkie jeziorko... ale tu pięknie... Stare budynki zostały odrestaurowane, teraz wyglądają jakby czas dla nich stanął w miejscu, wyglądają tak jak wyglądały gdy je od razu zbudowano.. Nagle mdleje, po paru minutach budzę się, patrzę na telefon 13 czerwca 2017... to był sen, a może wizja?

Poniedziałek 12 lipca 2117
.
Obudziłam się z ogromnym bólem głowy, nie pamiętałam nic oprócz jednego, że jechałam autokarem do Warszawy. Rozejrzałam się wokoło, nie było ani jednej znajomej twarzy. "Co się stało?" pomyślałam. Wzięłam do ręki telefon, patrzę a tam wyświetla się data 12 lipca 2117. Nie mogę uwierzyć, czy to jest prawda czy telefon wariuje. Idę do pobliskiego...

Dziwnie było przechadzać się po ulicach Warszawy zaraz po zeskanowaniu przeze mnie bibliotecznego albumu ze zdjęciami ukazującymi jej ujęcia sprzed stu lat. Wtedy dopiero zaczynała się poważnie rozbudowywać, kilka wieżowców i nowszych budynków. Teraz, idąc Krakowskim Przedmieściem jeszcze wyraźniej dostrzegałem jak szybki nastąpił tu postęp. Pałac prezydencki - uzbrojony aż po dach, ogrodzony i strzeżony przez człekopodobne roboty. "Jakby to komukolwiek było potrzebne" - pomyślałem i prychnąłem pod nosem. Zostawiając go w tyle zacząłem dyskretnie przyglądać się ludziom. Idea noszenia ubrań nie wyparowała w ciągu wieku, jednak była pełna skrajności. Modne stroje były albo bardzo skąpe (dowodem była mijająca mnie blondynka: włosy miała do kostek a bluzki praktycznie mogłaby nie zakładać, nie zrobiłoby to wielkiej różnicy, podobnie szorty) lub wręcz zimowe. Zerknąłem pod nogi. Z każdym moim krokiem szklane kocie łby, z których każdy był środkiem fali, tworzyły kolorowe odbicia pod stopami przechodniów. Po chwili wszedłem na dywan prowadzący do kawiarni. Dwóch niemal identycznych mężczyzn przywitało mnie przy wejściu równocześnie robiąc skłon. Wkroczyłem do środka, sufit lokalu jakby nie istniał: przedstawiał iluzję nocnego nieba pełnego gwiazd. Kobieta mojego życia machała do mnie z końca sali. Tylko połowa jej malinowych włosów formowała się w loki.
"Dziwaki z nas" - uśmiechnąłem się pod nosem idąc w jej stronę i przelotnie zerkając na mą w połowie mechaniczną twarz w lustrze.

Dziwnie było przechadzać się po ulicach Warszawy zaraz po zeskanowaniu przeze mnie bibliotecznego albumu ze zdjęciami ukazującymi jej ujęcia sprzed stu lat. Wtedy dopiero zaczynała się poważnie rozbudowywać, kilka wieżowców i nowszych budynków. Teraz, idąc Krakowskim Przedmieściem jeszcze wyraźniej dostrzegałem jak szybki nastąpił tu postęp. Pałac prezydencki - uzbrojony aż...

-Pan do Warszawy? - zapytałem młodego człowieka siedzącego obok mnie w hiperpociągu.
Ten obrócił głowę z uśmiechem.
W Warszawie mam przesiadkę na kosmolot na Księżyc – mówił z pewną wyższością.
-Wysoko pan mierzysz! - odpowiedziałem z nieco staroświeckim zachwytem.
-A pan do samej Warszawy? - spytał uprzejmie.
-Tak. Mam zjazd koleżeński na okrągłą rocznicę ukończenia moich studiów w Warszawie.
-To już pewnie dawne dzieje sądząc po pana wyposażeniu?
-Tak, bez egzoszkieletu już od kilku lat nie daję rady się poruszać. Stary jestem.
-Każdego to czeka. Tylko nie wiadomo czy dożyję.
Ostatnie słowa zagłuszył komunikat o przybyciu na stację centralną i syk otwieranych drzwi wagoniku.
-Pomogę panu – zaofiarował się mój rozmówca.
-Staroświeckie zwyczaje – mrugnąłem do niego – Z egzoszkieletem lepiej tego unikać.
Odebrałem bagaże i wszedłem na chodnik ruchomy przechodząc na nitkę z napisem TAXI. Minąłem kilka pierwszych stanowisk, które były oblężone dłuższymi kolejkami i wysiadłem na ostatnim gdzie stało zaledwie kilka osób.
-Pan do hotelu „Alfa Centauri”? - zapytał elektroniczny taksówkarz kiedy automatyczne drzwi się zamknęły.
Mknęliśmy po przeszklony estakadach rozpiętych w kanionach wieżowców wysoko nad poziomem ulicy. Miasto bardzo się zmieniło. Kiedy wysiadłem w hotelowy hallu już czekała na mnie bezprzewodowa winda wiodąc mnie do właściwego pokoju i otwierając go przede mną na podstawie rezerwacji w smartfonie.
Następnego dnia pojechałem do PKiN, gdzie się sto lat temu uczyliśmy.

-Pan do Warszawy? - zapytałem młodego człowieka siedzącego obok mnie w hiperpociągu.
Ten obrócił głowę z uśmiechem.
W Warszawie mam przesiadkę na kosmolot na Księżyc – mówił z pewną wyższością.
-Wysoko pan mierzysz! - odpowiedziałem z nieco staroświeckim zachwytem.
-A pan do samej Warszawy? - spytał uprzejmie.
-Tak. Mam zjazd koleżeński na okrągłą rocznicę ukończenia moich...

Była pogodna niedziela, jeden z tych wakacyjnych, leniwych dni, kiedy na Śródmieściu wszędzie można było spotkać grupy dzieciaków z plecakami i przekrzykujących się przewodników. Byłam ubrana w lekką jedwabną sukienkę i kapelusz, który kiedyś kupił mi ON, twierdząc uparcie, że będzie mi w nim do twarzy. Kupiłam dwie gałki lodów truskawkowych i przystanęłam przy chłodnych murach kościoła Świętego Krzyża. Patrzyłam na przechodniów, przesuwających się przed moimi oczami i wymyślałam dla nich alternatywne życiorysy. Widziałam jak przebija się przez tłum. Pocałował mnie na powitanie i wziąwszy pod rękę zaprowadził do Kafki. Z racji lokalizacji przy Uniwersytecie, siedziało tam zawsze wielu studentów i wmawialiśmy sobie, że spędzając z nimi czas, możemy się odmłodzić. Podszedł bliżej, aby coś mi szepnąć i poczułam ciepło jego oddechu. Nagle wszystko pogrążyło się w ciemności. Zdjęłam okulary i wstając z kanapy głośno zaklęłam. Znowu pewnie jakaś awaria agregatu prądu i moja wirtualna rzeczywistość wysiadła. Gdybym mogła wyjrzałabym przez okno na prawdziwe Krakowskie Przedmieście. To było jednak niemożliwe, ponieważ znajdowałam się w podziemnym bunkrze. Urodziłam się pod ziemią i tak naprawdę nigdy nie byłam na zniszczonej wielką wojną powierzchni. Nie miałam nawet pojecia jak pachnie prawdziwa kawa, letni dzień, lody truskawkowe, które tak mnie fascynowały! Warszawa musiała być piękna w roku 2017. Kiedy naprawią awarię, napewno powrócę na jej wirtualne ulice.

Była pogodna niedziela, jeden z tych wakacyjnych, leniwych dni, kiedy na Śródmieściu wszędzie można było spotkać grupy dzieciaków z plecakami i przekrzykujących się przewodników. Byłam ubrana w lekką jedwabną sukienkę i kapelusz, który kiedyś kupił mi ON, twierdząc uparcie, że będzie mi w nim do twarzy. Kupiłam dwie gałki lodów truskawkowych i przystanęłam przy chłodnych...

Siedziałem w oknie 36 piętra Ronda 1. Podobno w przeszłości zaprojektował go jakiś Amerykaniec, Larry, tak mi się zdawało, ale dzisiaj nikt już o tym nie pamiętał. Starsi mówili, że minęły lata, odkąd rozpętało się prawdziwe piekło i tylko nieliczni ocaleli od zagłady. Zdawało mi się, że nieco hiperbolizowali upływ czasu. W rzeczywistości nikt nie wiedział, czy mamy rok 2117 czy 2120. Siedząc w oknie 36 piętra, patrzyłem na rozciągający się przede mną niczym nie zmącony bezkres wód. Wszystkie mosty skryły się głęboko w lodowatej toni. Po najdłuższej rzece w Polsce od lat nie było śladu. Czasem zastanawiałem się, czy w ogóle istniała. Z oddali widziałem majaczący szczyt Pałacu, a za nim sięgające nieba Monstrum. Cieszyłem się, że kiedyś jakiś Larry albo inny Harry wpadł na pomysł, żeby wybudować te wieżowce, które okazały się naszym wybawieniem. Co prawda, dopiero 34 piętro nadawało się do zamieszkania, ale nikt nie zamierzał narzekać. Starsi obawiali się, że jeśli podniesie się poziom wód, nie będziemy mieli, gdzie się podziać, ale wciąż wierzę, że Ada wymyśli sposób, by nas stąd przetransportować do OxfordTower. Przyznaję, że chciałem zamieszkać na Chmielnej albo CentralnejP, ale ten pomysł okazał się fiaskiem. Pozostaje jeszcze Monstrum obok Pałacu, ale żadne z nas nie wierzy, że uda nam się tam dotrzeć przed Ulewą. Jeszcze raz ogarnąłem rozpościerający się przede mną krajobraz. Może nie było to miasto, które znałem z legend i baśni, ale wciąż kochałem je takim, jakie było.

Siedziałem w oknie 36 piętra Ronda 1. Podobno w przeszłości zaprojektował go jakiś Amerykaniec, Larry, tak mi się zdawało, ale dzisiaj nikt już o tym nie pamiętał. Starsi mówili, że minęły lata, odkąd rozpętało się prawdziwe piekło i tylko nieliczni ocaleli od zagłady. Zdawało mi się, że nieco hiperbolizowali upływ czasu. W rzeczywistości nikt nie wiedział, czy mamy rok...

Uwielbiała oglądać zdjęcia swojej prababki. Mimo braku profesjonalnego sprzętu i umiejętności, widać było w jej zdjęciach pasję i miłość do rodzinnego miasta. Warszawa w jej kadrach była prężnie rozwijającą się metropolią, która niestrudzenie starała się łączyć nowoczesność na światowym poziomie wraz zachowaniem należnego szacunku dla historii i piękna natury. Zastanawiała się w którym momencie ten balans się zachwiał.
Po dawnej stolicy pozostało tylko wspomnienie uchwycone na tych zdjęciach. Potężne, szklane wieżowce, które miały stanowić symbol zamożności i postępu stały się klatkami, w których faktycznie tylko najbogatsi mogą sobie pozwolić na najnowocześniejszy system oczyszczania powietrza z całej zgnilizny za szybą. Restauracja zabytków chociaż prowadzona na wysoką skalę, nie jest w stanie nadążyć za tempem niszczenia ich przez nieustępujące kwaśne deszcze.
Do jej ulubionych zdjęć należą te wykonane w parkach. To aż niewiarygodne! Taka soczysta zieleń. Ta z jednej strony harmonia a z drugiej dzikość Pol Mokotowskich. Gdzie dokładnie się one znajdowały… to musi być tam, gdzie teraz mieści się tzw. Mordor 2 – kolejny kołchoz drapaczy chmur z sięgającymi chyba samego piekła parkingami podziemnymi.
Niedługo musi wychodzić. Gdzie też znowu zapodziała swoją maskę przeciwsmogową. Dobrze że przynajmniej nie pada. Stara się zawsze dokładnie zakryć każdy kawałek skóry, ale mimo to ciągle musi walczyć z piekącymi podrażnieniami. Co poradzić… taki mamy klimat.

Uwielbiała oglądać zdjęcia swojej prababki. Mimo braku profesjonalnego sprzętu i umiejętności, widać było w jej zdjęciach pasję i miłość do rodzinnego miasta. Warszawa w jej kadrach była prężnie rozwijającą się metropolią, która niestrudzenie starała się łączyć nowoczesność na światowym poziomie wraz zachowaniem należnego szacunku dla historii i piękna natury. Zastanawiała...